Για τον Γιώργο Σεφέρη και τη Μαρώ Ζάννου

 

Ας ξεχάσουμε για λίγο το Νόμπελ ποίησης. Ας ξεχάσουμε για λίγο το «Υστερόγραφο», τη «Μποτίλια στο πέλαγος», την «Άρνηση» και την πρόβλεψή του ότι θα χαθούμε γιατί αδικήσαμε κι ότι η Ελλάδα τον πλήγωνε όπου κι αν ταξίδευε και ότι ήταν ο ίδιος μια αντίφαση κι αυτήν ακόμα τη δήλωσή του κατά της δικτατορίας και τη μετάφραση της «Έρημης χώρας» και τις επιρροές από τον Έλιοτ και τον «Βασιλιά της Ασίνης» και τους εννέα τόμους των ημερολογίων του και τα δοκίμιά του για την ποίηση, για την ελληνικότητα, για τον Μακρυγιάννη, για τον Θεόφιλο, για τον Καβάφη, για τον Κάλβο. Ας ξεχάσουμε για λίγο τον Στράτη Θαλασσινό και τις «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη» κι ας τον φανταστούμε για μια στιγμή καθισμένο στο γραφείο του ένα πρωινό Σεπτέμβρη μπροστά σε μια φωτογραφία της, αυτήν που τη δείχνει ξαπλωμένη χωρίς μαγιό, μόνο μ΄ένα καπέλο κάτω απ' τον ήλιο σε κάποια απόμερη παραλία, να γράφει στη Μαρώ Ζάννου:
«Όλο μου το σώμα πονεί από επιθυμία.
Σκέπτομαι πως μπορεί να σε κρατήσω γυμνή απάνω μου και όλα χάνουνται....».

 

Leopold Bloom, 15.3.2022
(10.30)