Βιβλιογραφικό Αφιέρωμα στον Μάη (κι όχι μόνο)

Μικρό βιβλιογραφικό αφιέρωμα στον Μάη. Τον Μάη που συντάραξε τη Γαλλία, την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο και, προς στιγμή, έδειξε ότι όλα είναι δυνατά και όλα είναι πιθανά. Και σε όλα τα κινήματα και τις ουτοπίες.
 

Τρία βιβλία σχετικά.
 

«Την αγαπήσαμε τόσο την Επανάσταση», εκδόσεις Αλέξάνδρεια.
Για δύο χρόνια ο Ντάνυ Κον-Μπεντίτ, ο "κόκκινος Ντάνυ", η ηγετική μορφή εκείνων των καιρών, μαζί με ένα τηλεοπτικό συνεργείο ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο. Από το Παρίσι, την εστία της εξέγερσης, και τη Ναντέρ μέχρι τη Νέα Υόρκη, το Άμστερνταμ, το Τόκυο, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο του Ρουντ Ντούτσκε και τη Χώρα των Βάσκων. Αναζητούσε την πολιτική του οικογένεια, τους συντρόφους του από τα κινήματα της αμφισβήτησης που στη δεκαετία του '60 συγκλόνισαν τον κόσμο και κλόνισαν τα θεμέλια και τις αξίες της αστικής τάξης. Αναζήτησε παλαιούς χίπυς, Μαύρους Πάνθηρες, μαχητικές φεμινίστριες, μορφές της επαναστατικής Αριστεράς, μαχητές του λατινοαμερικάνικου αντάρτικου των πόλεων μέχρι μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Άλλοι από χίπυς έγιναν γάπις, άλλοι από μαχητές των δρόμων έγιναν τηλεσπόνσορες. Άλλοι, όπως ο Γιόκα Φίσερ (αλήθεια, τον θυμάστε;) ανέλαβαν υπουργικά αξιώματα, άλλοι δολοφονήθηκαν από την εξουσία που είχαν πολεμήσει. Άλλοι κατέληξαν σε φυλακές ύψιστης ασφάλειας...
Ο «κόκκινος» Ντάνυ (που στο μεταξύ είχε γίνει Οικολόγος/Πράσινος, πλήρως ενταγμένος στο σύστημα) ρωτάει πώς έγιναν όλα. Πού κατέληξαν όλα και, κυρίως, τι οδήγησε αυτή τη γενιά στην Επανάσταση, που την ερωτεύτηκε τρελά.
 
 
«Εκ των Υστέρων, 19+1», εκδόσεις Νέα Σύνορα-Λιβάνης.
Βιβλίο που επιμελήθηκε ο Δημήτρης Παπαχρήστος (ο εκφωνητής του Νοέμβρη, ναι!).
Ζήτησε είκοσι χρόνια μετά από την Εξέγερση του Νοέμβρη, από φίλους, συναγωνιστές, συνοδοιπόρους και συντρόφους να γράψουν κάτι για κείνες τις μέρες, για κείνα τα οράματα, για κείνον τον Νοέμβρη... 
Σε αντίθεση με ό,τι κατά καιρούς διαδίδεται για να υποτιμηθεί και να δυσφημιστεί αυτός ο κόσμος της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας, οι περισσότεροι από αυτούς τους αγωνιστές παρέμειναν και παραμένουν πιστοί στα οράματα της νιότης τους. Οι λιγότεροι άλλαξαν μυαλά ριζικά και εμήδισαν. Οι περισσότεροι, οι πιο αγνοί και οι πιο ιδεαλιστές μένουν στην αφάνεια. Με τις ενοχές τους. Με τα διλήμματά τους. Με τους αγώνες και τις σημαίες που ποτέ δεν κατέβασαν. Με τις ήττες τους και τις μικρές τους νίκες. Με τους δαίμονές τους. Και γι' αυτό τραγικοί, με την αρχαιοελληνική έννοια.
 
 
«Η επιστροφή του Νετσάγιεφ» του Χορχε Σεμπρούν, εδόσεις Εξάντας.
Ο συγγραφέας, υπουργός πολιτισμού της πρώτης κυβέρνησης του σοσιαλιστή Φελίππε Γκονζάλεθ στην Ισπανία, διερευνά μυθιστορηματικά το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Μία ομάδα της προλεταριακής αριστεράς μετά από τον Μάη αποφασίζει να αυτοδιαλυθεί για να μην οδηγηθεί στο έγκλημα. Όλα τα μέλη της ενσωματώνονται στο σύστημα και αφομοιώνονται από αυτό, αναλαμβάνοντας αξιώματα. Γίνονται "κάποιοι" επειδή «αυτοί περισσότερο από τον καθένα γνωρίζουν τους νόμους της καπιταλιστικής κοινωνίας». Όλοι; Όχι ολοι. Όλοι εκτός από έναν. Τον Ελί Σιλπεμπέργκ. Αυτός είναι ο λιγότερο επιφανής από τους τέσσερις. Αυτός φαίνεται να το παλεύει ακόμα... με τη λογοτεχνία και με ανεκπλήρωτους έρωτες.  Αλλά υπήρχε κι ένας πέμπτος: ο Ντανιέλ Λορενσόν, ο διαβόητος Νετσάγιεφ, ο Δαιμονισμένος του Ντοστογιέφκι.
Τι απέγινε άραγε αυτός ο Νετσάγιεφ;