Φωτογράφιζε στην Άνδρο

 

Περπατούσα στην προκυμαία του Γαυρίου
όταν είδα τον Εμπειρίκο να φωτογραφίζει
νεαρή σερβιτόρα καφενείου
με φόντο τη χώρα της Άνδρου
και τη θάλασσα.

Όταν τον ρώτησα
γιατί επέλεξε αυτήν,
ενώ υπήρχαν άλλες ομορφότερες,
μου απάντησε:
                             «υπάρχουν μαστοί
                             που μοιάζουν με ελπίδα»

κι αμέσως κατάλαβα.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος 

Στο Υπουργείο Πολιτισμού, το '80

Ήμουν έτοιμος να χτυπήσω την πόρτα του γραφείου της Μελίνας Μερκούρη
για να βάλει την υπογραφή της σε κάτι έγγραφα,
όταν την άκουσα να φωνάζει στο τηλέφωνο:
                                                                          «Αυτά να τα πεις αλλού.
                                                                           Εγώ είμαι παλιά πουτάνα…»
 
Έκρινα ότι δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή για υπογραφές 
και έφυγα.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος 

 

Ψαρομεζέδες

 

Έτρωγα με φίλους σε γνωστό εστιατόριο της Γλυφάδας
όταν ξαφνικά εμφανίστηκε ο Καραμανλής με τον Ράλλη,
τον Χορν και τον Λαμπρία.
Παρήγγειλαν ποικιλίες θαλασσινών,
που τα συνόδεψαν με λευκό ξηρό οίνο,
και φαίνονταν ευδιάθετοι.

Καθώς έφευγαν ο Χορν,
που είχε μείνει λίγο πίσω,
μας έκλεισε το μάτι 

και είπε:
                               «Ο Ράλλης είναι σε μεγάλη φόρμα
                                 αλλά στο γκολφ πάντα νικά ο πρόεδρος». 

 

 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος 

Τρία (ποδοσφαιρικά) στιγμιότυπα

Ι

Καθώς έβγαινα από το γήπεδο της Λεωφόρου
πήρε τ΄ αυτί μου τον Κώστα Δούκα να λέει στον Θανάση Βέγγο:

                                                                      

«Ο Λινοξυλάκης σήμερα έπαιξε θαυμάσια

αλλά ο Μποτίνος ήταν αξεπέραστος».

 
 
 
 

ΙΙ

 
Περνώντας τυχαία έξω από το καμαρίνι του Σταυρίδη
τον άκουσα να τραγουδάει τον ύμνο του Ολυμπιακού
και να φωνάζει:
                                «Μπού – Μπού- Μπού – κο - βι
                                  Μπού – Μπού- Μπού – κο - βι».
 
 
 

ΙΙΙ

 
 
Έκανα βόλτα στο Πασαλιμάνι
όταν είδα στο Ρολόι
τον Ανδρέα Μουράτη
με δυο μεγάλους κουβάδες χρώμα και πινέλα
και μια τεράστια ξύλινη σκάλα περασμένη στον ώμο του.
Από τα καφενεία κι απ’ τις βάρκες
του φώναζαν να τον κεράσουν
αλλά αυτός έτρεχε να προλάβει το μεροκάματο.

 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος 

Στο Ζάππειο, ένα μεσημέρι

 

Στεκόμουν στην είσοδο του Βασιλικού Κήπου
και παρακολουθούσα
την Πολυδούρη και τον Καρυωτάκη
που έπιναν λεμονάδες στην «Αίγλη».
Αυτός της κρατούσε το χέρι
λες και φοβόταν μην την χάσει
και της διάβαζε κάτι χαμηλόφωνα.

 

Όταν έφυγε,

έφερε στα χείλη της το χαρτί,
το φίλησε και το δίπλωσε
προσεκτικά στην τσάντα της.
Έπειτα άρχισε να βήχει
μέσα σ’ ένα μικρό λευκό μαντηλάκι
με άρωμα πορτοκάλι

και δαντέλα.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος 

Στην είσοδο του "Ζαχαράτου"

 

Καθώς ήμουν έτοιμος να βγω
από του «Ζαχαράτου» έξω στη βροχή
ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο στην πόρτα
με τον Κωστή Παλαμά,

γραμματέα του πανεπιστημίου Αθηνών.
Κρατούσε μαύρη δερμάτινη τσάντα και ομπρέλα
και παραμάσχαλα την «Εστία» και κάτι χειρόγραφα.
Με χαιρέτησε βγάζοντας το καπέλο του
και προχώρησε στο εσωτερικό
όπου τον περίμεναν ο Στρατήγης, ο Πολέμης,
ο Δροσίνης, ο Σουρής κι ο Προβελέγγιος.
Ο τελευταίος μάλιστα μόλις είχε αρχίσει
να διαβάζει χαμηλόφωνα ένα νέο του ποίημα
και οι άλλοι τον άκουγαν με προσοχή.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος 

Πώς (δεν) τοποθετούμε τα βιβλία στη βιβλιοθήκη

 

Τα βιβλία στη βιβλιοθήκη του κάποιος μπορεί να τα τοποθετήσει ανάλογα με το είδος τους, το γένος τους, το θέμα τους, την υπόθεσή τους, τον συγγραφέα τους, την εθνικότητα των συγγραφέων τους, τη γλώσσα τους, το μέγεθός τους, το ύψος τους, το δικό του ύψος, το χρώμα τους, το χρώμα του δωματίου, το χρώμα της πολυθρόνας του, τη βιβλιοδεσία τους, την χρηστικότητά τους, τους τόπους, τον χρόνο και τις συνθήκες αγοράς τους, τα πρόσωπα που του τα δώρισαν ή του τα δάνεισαν, την ψυχική διάθεση της στιγμής ή την εντύπωση που του προκάλεσαν όταν τα διάβαζε, πώς του φαίνονται από μακριά, αν τα έχει διαβάσει ή όχι. Αλλά άντε τώρα να τα τοποθετήσεις κάπως έτσι.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος 

Στην οδό Αταρίν

Επισκέφθηκα τον Καβάφη
στο διαμέρισμά του στην οδό Αταρίν
και βρήκα την ευκαιρία
να του εκμυστηρευτώ
κάτω από το φως της λάμπας
ότι οι καλύτερες ιδέες για ποιήματα
μου ΄ρχονται καθώς διορθώνω
τα γραπτά των μαθητών μου
αλλά μέχρι να ξεμπερδέψω
και να κάτσω να τις επεξεργαστώ
τις έχω ξεχάσει.
 
Έμεινε όλη την ώρα σιωπηλός

από 'κείνη τη στιγμή 
και μόνο καθώς με καληνύχτιζε 
στην είσοδο,
δίπλα ακριβώς απ΄το μπορντέλο,
μου είπε:
                 «μας έφαγε το μεροκάματο, αγαπητέ μου».

 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος 

Ανθ' ημών ...

 

Σε καφενείο του Μεσολογγίου
ο υποψήφιος βουλευτής Αιτωλίας και Ακαρνανίας,
Μιλτιάδης Γουλιμής
μίλησε σε συγκέντρωση πολιτικών του φίλων
και εμφανίστηκε αισιόδοξος υπέρ το δέον
όσον αφορά την εκλογή του.
 
Μάλιστα μετά το πέρας ομιλίας,
κέρασε τους παρισταμένους
καφέδες με λουκούμια,
ναργιλέδες και ούζα.
Το ίδιο και μένα.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος 

Τηλεφώνημα από την Πράγα

 

Μου τηλεφώνησε ο Κάφκα ανήσυχος
για να με συμβουλεύσει
να εξετάζω κάθε πρωί
με προσοχή τα χέρια μου,
τα πόδια μου 
μην κόντυναν ή λέπτυναν 
ή πολλαπλασιάστηκαν,
αν σκλήρυνε η κοιλιά μου,
μήπως φύτρωσαν στη ράχη μου πτερύγια,
μην εξαφανίστηκε ο λαιμός μου,
αν έχω ακόμα στο κεφάλι τα μαλλιά μου
ή μήπως έβγαλα κεραίες, 
αν μιλάω κανονικά όπως πριν 
και αν ακούω τους άλλους,
αν κατεβαίνω απ' το κρεβάτι εύκολα
ή μήπως περπατάω στους τοίχους
 
-στα γερμανικά βεβαίως.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος 

Φιλολογική βραδιά

 

Όταν τέλειωσε η φιλολογική βραδιά
που δώσαμε προς τιμή του Σολωμού
κάποιοι λίγοι φίλοι του εκλεκτοί
στα σαράντα απ’ τον θάνατό του,
με πήρε κάπως παράμερα ο Πολυλάς
και μου ψιθύρισε στ’ αυτί:
                                        «Μεγάλος ποιητής ο εκλιπών
                                          αλλά πολύ ακατάστατος.
                                          Άντε τώρα να βγάλω άκρη.»

Δημήτρης Φωτεινόπουλος 

Υπέροχες μποεμίες

 

Θέλαμε τις γυναίκες να μας κοιτούν με πόθο
και να μας ψιθυρίζουν γλυκόλογα στο αυτί
για ν' αποκοιμηθούμε,
τα μπαρ
να χαμηλώνουν από μόνα τους το φως
για να αφήνουν χώρο στο τυχαίο
και την πόλη γενναιόδωρη,
περισσότερο ίσως
απ' όσο θα μας άξιζε.

Γύρω μας κυριαρχούσαν
οι αγράμματοι νεόπλουτοι, οι ντεμέκ επενδυτές,
τ' αστραφτερά καγιέν,
η σιλικόνη και η βίζιτα.

Όμως εμείς παρ' όλα αυτά 

επινοούσαμε επικράτειες αυτονομίας
με σελίδες, σελιλόιντ, πειραματικές γραφές
και τραγικούς αυτοσχεδιασμούς,
καταδικασμένοι να περιφερόμαστε,
αμφιλεγόμενοι μποέμ,

ανάμεσα σε Γκίνσμπεργκ και Μποντλέρ,
Κουροσάουα και Βογιατζή,
Φρανκ Ζάπα και Φωκίωνος Νέγρη,
προκλητικά ευγενικοί,

αφηγητές των εμμονών μας,
ακούραστοι ακροατές και πότες.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος 

Το πάρτυ

 

Το ιδανικό πάρτι γενεθλίων, σκέφτομαι, θα είχε καλεσμένους τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, τον Αμαντέους Μότσαρτ, τη Μόνικα Μπελούτσι, τον Αρχίλοχο, τον Μπένυ Γκούντμαν, τον επιθεωρητή Μεγκρέ, τη Μπάρμπρα Στρέϊζαντ, τον Ντανιέλ Τσαβαρία, τον Κωνσταντίνο Τζούμα, την Άντζελα Δημητρίου, τον Γούντυ Άλλεν, τον Άβερελ Ντάλτον, τον Κηθ Ρίτσαρντς, τον Χάρολντ Λόυντ, τον Μπορίς Βιάν, τον Ρόουαν Άτκινσον, τη Μαργκερίτ Ντυράς, τον Όσκαρ Ουάιλντ, τον Λεοπόλδο Μπλουμ, τον Τιραμόλα, την ωραία Ελένη και την Ελένη Ράντου ή και οποιαδήποτε άλλη Ελένη. Αλλά άντε να τους βρεις τώρα όλους αυτούς.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος 

Ευχαριστήρια ευχή

 

Να ερωτευόμαστε, παιδιά
αυτό είναι το μυστικό.
 
Να ερωτευόμαστε αδιάκοπα κι ασύστολα
ό,τι ζητάει η ψυχή μας
τοπία, μουσικές,
τον σκύλο μας,
τη γειτόνισσα που απλώνει ρούχα,
τον φαρμακοποιό της γειτονιάς μας,
την Πανεπιστημίου,
την Ακαδημίας,
ένα πουκάμισο στη βιτρίνα,
ένα πουκάμισο που ανεμίζει,
ένα σύννεφο με παντελόνια,
δυο αυθάδικα στήθη,
όμορφες ουτοπίες,
ταινίες, βιβλία,
την καφετιέρα μας,
τα προφιτερόλ,
χαμόγελα...
 
Έτσι κι αλλιώς δεν θα μας συγχωρήσουν
-οι άνθρωποι γενικά δεν συγχωρούν.
Τουλάχιστον ας αναλωνόμαστε
υπέροχα κι ανεπαισθήτως.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Στο Brazilian

 

Παραμονές δεκαπενταύγουστου
έπινα καφέ στο Brazilian
όταν ξαφνικά εμφανίστηκε στην είσοδο
με λινό κουστούμι και ψαθάκι
ο Leonard Cohen.
Κατευθύνθηκε στο βάθος
όπου καθόταν ο Εγγονόπουλος
με την παρέα του
και κοιτώντας τον έντονα στα μάτια
τον ρώτησε:
                     «Νίκο, πώς έχω ξεμείνει στην Αθήνα
                       τέτοια εποχή εγώ,
                       ένας Υδραίος;»

Χωρίς να περιμένει απάντηση
έφυγε σχεδόν τρέχοντας
για να προλάβει το πλοίο
της γραμμής.

 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Στον λόφο του Στράνη

Περπατούσα με τον Σολωμό συχνά
στο ύψωμα του Στράνη.
Σε βαθιά περίσκεψη κι οι δύο
ακούγαμε το θρόισμα των φύλλων,
το κελάηδισμα των πουλιών,
κι όποτε φυσούσε κατά δω,
τα κανόνια από το Μεσολόγγι.  
 
Μια φορά κοντοστάθηκε και μου είπε:
«Θα γράψω ένα ποίημα 
γι' αυτό που γίνεται απέναντι.
Δεν θα ΄ναι το καλύτερό μου 
αλλά οι Έλληνες αυτό 
θα ξέρουν περισσότερο».

 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Συλλογιζόταν στη λιακάδα

 

Ένα χειμωνιάτικο πρωινό στη Δεξαμενή
πέτυχα τον Παπαδιαμάντη
να κάθεται στο καφενείο
ακουμπισμένος με την πλάτη
στον τοίχο.
Στο τραπεζάκι δίπλα του
ένα φλιτζάνι φασκόμηλο
σκεπασμένο με πιατάκι,
δυο τρία μανταρίνια
κι ένα κομποσκοίνι.

Είπα προς στιγμή να του μιλήσω
αλλά έτσι όπως τον είδα,
με το κεφάλι βυθισμένο στο παλτό του
και με τα χέρια σταυρωμένα,
υπέθεσα πως κάτι σοβαρό σκεφτόταν,
τα μέρη στο νησί του ίσως
ή τα πάθη των ανθρώπων,
πως ίσως πάλι προσευχόταν
ή πως είχε αποκοιμηθεί για λίγο
μες στη χειμωνιάτικη λιακάδα.

Φοβήθηκα λοιπόν μην τον τρομάξω
και τ'  απέφυγα.

 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Στις προθήκες του οπλοπωλείου

Ένα απόγευμα Ιουλίου
μπήκε στο κατάστημά μας
ο Κώστας Καρυωτάκης.
Περιηγήθηκε για ώρα στις προθήκες
και στάθηκε κάπως αμήχανος
μπροστά σε ένα Pieper Bayard 9 χιλιοστών,
μαύρο πλακέ.
 
«Εξαιρετική επιλογή.
Αλάνθαστο σε κοντινή
και μέση απόσταση»,
του είπα.

 

 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Να τις ακούς

 

Ένα ζεστό απομεσήμερο Ιουλίου
επί της λεωφόρου Κηφισίας
πήρε τ΄αυτί μου τον Ίωνα Δραγούμη
στη μέση στρατιωτικού αποσπάσματος
να λέει σε κάποιον από τους στρατιώτες
που τον συνόδευαν:
                                   «έπρεπε ν΄ ακούσω την Κοτοπούλη∙
                                    να εμπιστεύεσαι το ένστικτο των γυναικών».

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Η γενιά του '30

Είχαμε συμφωνήσει να κοιτάζουν όλοι
ίσια στον φακό
και οι περισσότεροι αυτό έκαναν
εκτός από έναν ποιητή
και δύο άλλους
που τους είχε μάλλον συνεπάρει
η συζήτηση για το φλέγον θέμα
της ελληνικότητας.

Δευτερόλεπτα όμως πριν το κλικ,
ακούστηκε ο Δημαράς:

«Θεέ μου....Ο Μυριβήλης...
Λείπει ο Μυριβήλης !»

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Με ρώτησε διακριτικά

 

Σε χοροεσπερίδα που δινόταν 

προς τιμήν του Βενιζέλου

στην οικία των Μπενάκηδων
η Πηνελόπη Δέλτα

με πήρε αγκαζέ, 

μου πρόσφερε ένα ποτήρι σαμπάνια, 
και με ρώτησε με ειλικρινές ενδιαφέρον 
ποια η γνώμη μου
για τον έγγαμο βίο.
 
Από το ύφος της
κατάλαβα πως η σχέση της
με τον υποπρόξενο Δραγούμη
δεν έχει την προσδοκώμενη εξέλιξη.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

 

 

Wien, 1791

Τραβήξαμε το φέρετρο από την άμαξα
κρατώντας το,
οι δύο από τα πλάγια
κι ο τρίτος απ’ την κορυφή
και το γύραμε πάνω απ’ τον λάκκο.
 
Το πτώμα,
μέσα σε χοντρό κιτρινωπό τσουβάλι,
έπεσε με γδούπο
πάνω στ’ άλλα
που ήδη βρίσκονταν εκεί
σε ανάλογη κατάσταση.
Μόλις ο εφημέριος είπε
όπως όπως και την τελευταία ευχή,
κάναμε από τρεις βιαστικούς σταυρούς ο καθένας
και ρίξαμε από πάνω
μερικές φτυριές ξηρού ασβέστη.
 
Στο καμαράκι που γυρίσαμε,
βρεγμένοι ως το κόκκαλο,
έψαξα τα έγγραφα

και είδα ότι ήταν κάποιου
Wolfgang Amadeus Mozart.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Ήταν πολύ βιαστικός ...

 

Στην είσοδο του παρθεναγωγείου
του Louth ήρθα
πρόσωπο με πρόσωπο
με τον διδάκτορα γλωσσών και μαθηματικών, 

αξιότιμο κύριο Ανδρέα Κάλβο.

Με το μαύρο πανωφόρι του
και το ημίψηλο 

χωμένο ως τ' αυτιά,
βάδιζε σκυφτός και βιαστικός 

κρατώντας σημειώσεις παραδόσεων, 

κάτι σκόρπια ποιήματα 

και την ομπρέλα του.

 

Τον καλησπέρισα και τον ρώτησα
πώς πάνε οι ρευματισμοί του.
"Fuck you",  γρύλισε
και με προσπέρασε.

 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Καλά θα ήταν ...

Καθώς οι μέρες μικραίνουν πια
και ψυχραίνει ολοένα,
ετοιμαζόμαστε κι εμείς
ν' αναχωρήσουμε
μαζί με τους τελευταίους
παραθεριστές.

Καλά θα ήταν όμως -σκέφτομαι-
να μέναμε και τον χειμώνα εδώ.
Να καθόμαστε στην παραλία
τα πρωινά με συννεφιά
νιώθοντας τη βροχή να πλησιάζει,
να περπατάμε στους δρόμους
με τ' ασφαλισμένα εξοχικά,
ν' αγοράζουμε τρόφιμα κι εφημερίδες
από το μίνι μάρκετ της περιοχής  
ή να τρέχουμε να φυλαχτούμε
σε υπόστεγα οικοδομών
με τις πρώτες σταγόνες
μιας ξαφνικής μπόρας.

Και στο σπίτι όταν γυρνάμε,
ν' ανοίγουμε την αλληλογραφία μας,
να ετοιμάζουμε τσάι με βότανα,
βουτυρωμένα ψωμάκια,
και ομελέτες,
να διαβάζουμε τα βιβλία μας
και ν' ακούμε τη μουσική
που μας αρέσει.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Κάποτε στο Foenix

Τη στιγμή ακριβώς που κατέβαινα
από την πίσω πόρτα
του λεωφορείου
ακολουθώντας κατά πόδας
την Μάριον Κρέιν,
μέσα στην τσάντα της οποίας 
είμαι βέβαιος
βρίσκονται 
τα σαράντα χιλιάδες δολάρια
που μόλις πριν λίγο
έκαναν φτερά από το μεσιτικό γραφείο
όπου εργάζεται,
είδα με την άκρη του ματιού μου
τον κύριο Χίτσκοκ ν' ανεβαίνει
στο ίδιο λεωφορείο από τη μπροστινή.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Με τον Ernest στο El Floridita

Όταν ο ψηλός μεσήλικας
με το χακί πουκάμισο
και την κατάλευκη γενειάδα,
ένα ζεστό και υγρό απόγευμα
όπως αυτό,
πρόσεξε
απ΄ το τραπέζι που βρισκόταν
στο El Floridida
ότι διάβαζα το «Αποχαιρετισμός στα όπλα»,
διέκοψε ό,τι έγραφε,
ήρθε προς το μέρος μου ελαφρώς τρεκλίζοντας
αλλά πάντα με το ποτήρι στο χέρι,
και είπε:
              do you know ...my dude …
              I did write the end of this novel
              thirty–nine times….
              ......   thirty–nine !

Πέρασε έπειτα πίσω από το μπαρ,
χτύπησε στο σέικερ
ξηρό ρούμι,
λάιμ,
μια κουταλιά ζάχαρη
και θρυμματισμένο πάγο,
το άφησε μπροστά μου
μέσα σ΄ ένα ποτήρι για κοκτέιλ
και περίμενε με αγωνία
να του πω
πώς μου φάνηκε. 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Μια συνάντηση στου Στρέφη

 

Ο ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης
με τον οποίο συναντήθηκα τυχαίως
χτες μες στον χιονιά
στη γωνία Ιπποκράτους κι Αραχώβης
στα Εξάρχεια,
εμφανώς καταβεβλημένος
αλλά αισιόδοξος παρ' όλα αυτά,
με καλησπέρισε στα γαλλικά,
με ρώτησε τι νέα υπάρχουν απ΄ τον πόλεμο,
αν γράφω τίποτα αυτόν τον καιρό
και πριν χωρίσουμε
μου ανακοίνωσε ότι επιτέλους βρήκε
το περίστροφο του πατέρα του,
καθάρισε σχολαστικά
-γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις
δεν χωράνε απροσεξίες-
κάθε κομμάτι του
–ιδίως τον κόκορα,
λάδωσε τον κύλινδρο
και τις θαλάμες,
και το άφησε έτοιμο για χρήση
επάνω στο γραφείο του.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Είναι ή όχι;

 

τα σπίτια με αυλή και κήπο
ο κιμάς στα γεμιστά
ο ύπνος το μεσημέρι
η οδήγηση
να μάθω αγγλικά
το καλοκαίρι
το Πάσχα
ο Καζαντζάκης
τα μπάνια στη θάλασσα
να παίζω τάβλι
τα e-booκs
εκεί που μένω
τι θα πει ο κόσμος·
 
δεν έχω αποφασίσει ακόμα 
αν όλα αυτά είναι για μένα τόσο σημαντικά
ή όχι. 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος, Μικρομεσαία στιχουργήματα, 2019

Με τον Αρχίλοχο στην Πάρο το 2020 μ.Χ.

 

Κάποιο απομεσήμερο
καλοκαιριού όπως αυτό
στο λιμανάκι της Νάουσας 
στην Πάρο
θα εμφανιστεί με πουκάμισο φλοράλ 
και με βερμούδα
ο Αρχίλοχος.
Θα πλησιάσει τις παρέες εμπιστευτικά
και ψιλοτραυλίζοντας θα ψιθυρίσει
αυτό που αιώνες 
όλοι υποθέταμε.

Ότι δηλαδή εκείνη την ασπίδα
την πέταξε στους θάμνους
όχι γιατί είχε φοβηθεί τα αίματα βεβαίως,
αλλά γιατί κάπου εκεί κοντά 
μέσα σ΄ έναν αχυρώνα
δίπλα σε ρυάκι που κελάρυζε 
τον περίμενε μια κόρη
με τον χιτώνα  λυμένο ήδη
τα χείλη της μισάνοιχτα 
και δύο κούπες ξέχειλες
με θυμωμένο κοκκινέλι.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Κυριακή στο σπίτι

 

Πάντα εσύ μου γράφεις ποιήματα
και μου τα στέλνεις σε μηνύματα τα μεσημέρια
ή τα κρατάς να τα διαβάσουμε μαζί το βράδυ που γυρνάμε απ’ τη δουλειά.
Σήμερα όμως που ‘ναι Κυριακή
θα φτιάξω εγώ κάτι για σένα
ένα έπος· ένα αριστούργημα,
είπες.
 
Πήρες με τα δυο σου χέρια το φλιτζάνι με τον καφέ
ήρθες
έκατσες στον καναπέ κοντά μου
κι ακούμπησες τα πόδια σου στο τραπεζάκι.
 
Κι έτσι όπως τα ‘χες λυγισμένα και μισάνοιχτα,
φορώντας μόνο το πουλόβερ μου και τίποτ’ άλλο
ολόκληρη την Κυριακή την πέρασα κοιτώντας σε.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Φθινόπωρο στο πάρκο

 

Το φθινόπωρο είναι ωραία
γιατί μπορούμε να το σκάμε νωρίτερα από τη δουλειά
και να κάνουμε ατελείωτους περιπάτους στο πάρκο,
πιασμένοι χέρι χέρι,
ψιθυρίζοντας ερωτόλογα
κι ακούγοντας μόνο τον ήχο των βημάτων μας
πάνω στα ξέρα φύλλα.
 
Ή να καθόμαστε για ώρες
σε φρεσκοβαμμένα παγκάκια
και να παρατηρούμε τους σκίουρους
και τις σουσουράδες γύρω μας,
ν' ακούμε Nat King Cole και
Ray Charles από το ίδιο hands free,
να τρώμε μπάρες δημητριακών με σταφίδες,
και να πίνουμε ζεστό τσάι απ' το θερμός
που θα 'χουμε μαζί μας.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος