Σήμερα μας αρέσουν IX

 

Απόψε μας αρέσουν τα σκληρά μαξιλάρια ύπνου, οι τραγιάσκες, τα χορευτικά που κάνουμε στους διαδρόμους των ξενοδοχείων όταν νομίζουμε ότι δεν μας βλέπει κανείς, οι σχέσεις που ξεκίνησαν από ένα λάθος τηλεφώνημα, οι σχέσεις που τελείωσαν αλλά και δεν τελείωσαν, τα καρτοτηλέφωνα, ο καπνός του τσιγάρου κάτω από τη λάμπα του γραφείου μας, τα φιλιά που καίνε, κάποια ραφεία που λειτουργούν ακόμα σε ορόφους πολυκατοικιών, οι ξύλινες σκάλες, ο ήχος που κάνουν οι γόβες στις πλάκες του πεζοδρομίου, η ιστορία του Έρωτα και της Ψυχής, η Τζούλια Ρόμπερτς στο Pretty woman όταν παρακολουθεί την Traviata και προσπαθεί να συγκρατήσει ένα δάκρυ, οι ποιητικές ανθολογίες, το Unchained melody από τον Έλβις, οι πιανίστες που αυτοσχεδιάζουν και τα γαλατομπούρεκα, ιδίως όταν τα τρώμε ζεστά ακόμα, Κυριακή βράδυ με μπόλικη κανέλα.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Σήμερα μας αρέσουν VIII

 

Σήμερα μας αρέσουν τα φούτερ με κουκούλα, οι καραμέλες fisherman 's friend, οι ομηρικές μεταφορές, κυρίως όσες έχουν ζώα, έντομα και πτηνά όπως το Β της Ιλιάδας, τα γκράφιτι στις υπόγειες διαβάσεις, το τραγούδι του Manu Chao για τον Nτιέγκο Μαραντόνα, το δεύτερο γκολ του Ντιέγκο Μαραντόνα στο ματς με την Αγγλία το '86, και το πρώτο όμως -πιο πολύ αυτό, οι παλιές ταμειακές μηχανές, που για ν' ανοίξουν πρέπει να κατεβάσεις τη λαβή στο πλάι, οι φοιτητές που μετά το μάθημα κατακλύζουν τα καφέ γύρω από τη Σόλωνος, "Το εγκώμιο των πουλιών" του Leopardi και οι άνθρωποι που αφήνουν τα δάκρυά τους να τρέξουν ελεύθερα στο λεωφορείο. Ή στο μετρό. Ή στο τραμ.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Σήμερα μας αρέσουν VII

 

Σήμερα μας αρέσουν τα μουσκεμένα φύλλα στις άκρες των δρόμων, τα μπλουζάκια με στάμπες, όλα τα κομμάτια jazz και swing που ακούγονται στις ταινίες του Woody Allen, ο ήχος του πινέλου όπως απλώνει το βερνίκι πάνω στο ακατέργαστο ξύλο, η οσμή που αφήνει το βερνίκι στον αέρα, τα φιστίκια κάσιους, ο ορισμός του υπερρεαλισμού ως η υπαγόρευση της σκέψης έξω από κάθε λογική και ηθική, η "Ιστορία του Υπερρεαλισμού" του Maurice Νadeau, τα μεγάλα λεία βότσαλα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σαν πρες παπιέ και τα κορίτσια που σηκώνονται στις μύτες των ποδιών τους για να φιλήσουν τα αγόρια τους στο στόμα.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

 

Σήμερα μας αρέσουν VI

 

Σήμερα μας αρέσουν οι πλανόδιοι ακορντεονίστες, τα καφέ με πολύχρωμα τραπεζοκαθίσματα και αυλή, τα διηγήματα του Ρέιμοντ Κάρβερ, τα μικρά διηγήματα του Ηλία Παπαδημητρακόπουλου και τα διηγήματα μπονσάι της Μαρίας Στασινοπούλου, τα γεμιστά μπισκότα σοκολάτα, το βαθύ κόκκινο στα δέντρα του Central Park, οι γάτες που κοιμούνται στον ήλιο και οι γυναίκες που κυκλοφορούν ακόμα, Οκτώβρη μήνα, με τα μακό μπλουζάκια τους χαμηλωμένα, αφήνοντας ακάλυπτους ν' αστράφτουν μες στη νύχτα τους λείους στρογγυλούς τους ώμους.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

 

 

Βάλτερ Μπένγιαμιν, Ημερολόγιο Μόσχας

Ο Γερμανοεβραίος διανοητής και κριτικός λογοτεχνίας Βάλτερ Μπένγιαμιν (1892-1940) βρέθηκε στη σοβιετική πρωτεύουσα για δύο μήνες, από τον Δεκέμβρη του 1926 έως τον Φλεβάρη του 1927. Η παρουσία του εκεί υπαγορεύτηκε από τρεις κυρίως λόγους. Πρώτα  για να συναντήσει την Άσια Λάτσιτς, μια Λετονή κομμουνίστρια, και να συνδεθεί ερωτικά μαζί της (η γνωριμία των δύο είχε γίνει σε στο Κάπρι και η Λάτσιτς ήδη έχει παντρευτεί τον φίλο του Μπένγιαμιν, Ράιχ στη Μόσχα). Έπειτα για να έρθει σε επαφή με τον πνευματικό κόσμο της Μόσχας και να προωθήσει ένα λήμμα του για τον Γκαίτε που θα συμπεριλαμβανόταν στη "Μεγάλη σοβιετική εγκυκλοπαίδεια". Τέλος για να αποφασίσει αν τελικά θα ενταχθεί στο γερμανικό κομμουνιστικό κόμμα.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Μόσχα, δέκα χρόνια μετά από το ξέσπασμα της Επανάστασης των Μπολσεβίκων, περιπλανάται αδιάκοπα στους δρόμους ως flaneur και καταγράφει την καθημερινότητα αυτής της μεγάλης πόλης και των κατοίκων της. Πηγαίνει σε θέατρα και σε κινηματογράφους, παρακολουθεί παραστάσεις, δρώμενα και ταινίες, επισκέπτεται γκαλερί, μουσεία και πινακοθήκες μένοντας ώρες ατελείωτες μπροστά σε εκθέματα, μπαίνει σε ναούς και παρατηρεί εικόνες βυζαντινής και ρώσικης τεχνοτροπίας, αλλά και σε ινστιστούτα και άλλους χώρους πολιτισμού. Μένει σε ξενοδοχεία, τρώει σε εστιατόρια και σε ταβέρνες, επισκέπτεται μαγαζιά και κάνει ψώνια, με ιδιαίτερη συμπάθεια στα ξύλινα παιδικά παιχνίδια, ξεναγείται σε γραφεία εφημερίδων και λογοτεχνικών περιοδικών, χρησιμοποιεί έλκηθρα.

Ταυτόχρονα έχει καθημερινές επαφές με την Άσια που είναι ήδη άρρωστη, άλλοτε στο σανατόριο όπου νοσηλεύεται άλλοτε στο σπίτι που μένει με τον σύζυγό της, τον Ράιχ. Δεν κατορθώνει όμως να κατορθώνει να συνδεθεί και ερωτικά με αυτήν λόγω της αμφίθυμης στάσης της και, ίσως και λόγω της κάποιας υπεροψίας αυτής. Επίσης, παρακολουθεί τις πνευματικές ζυμώσεις στους κόλπους των διανοουμένων της Μόσχας και μετέχει στον βαθμό που μπορεί σε αυτές. Το άρθρο του/λήμμα στην Εγκυκλοπαίδεια, ωστόσο απορρίπτεται.

Το "Ημερολόγιο Μόσχας" είναι ένα γοητευτικό ανάγνωσμα από την πλευρά ενός ενεργού διανοούμενου, τόσο διεισδυτικού και παρατηρητικού. Δίνει, συχνά με πολλές όμορφες λεπτομέρειες, τη ζωή και την καθημερινότητα της σοβιετικής πρωτεύουσας, τους ανθρώπους της, τις συνήθειές τους, τις φυσιογνωμίες τους, τα Χριστούγεννά τους... Είναι ένα ενδιαφέρον πορτρέτο της πόλης, καθώς η Επανάσταση προσπαθεί να σταθεροποιήσει την παρουσία της και να ισορροπήσει, όπως και ο ίδιος ο Μπένγιαμιν στους παγωμένους δρόμους ...

Βάλτερ Μπένγιαμιν, Ημερολόγιο Μόσχας, εκδόσεις Καστανιώτης

Σήμερα μας αρέσουν V

 

Σήμερα μας αρέσουν τα χαρτάκια της Panini του '70 με αγγλικές ομάδες, οι σελιδοδείκτες της ΑΓΡΑΣ, το μουσικό θέμα του Hawaii 5-0, το τεράστιο κύμα που βλέπαμε στην αρχή, η κοπέλα που έτρεχε στην ακτή μετά, ο Στηβ Μαγκάρετ, η μυρωδιά του ρετσινιού μες στους πευκώνες, οι στοίβες των βιβλίων πάνω στα ξύλινα πατώματα, το λαχάνιασμα του σκύλου μας, ο μονόλογος της Molly Bloom δίπλα στον κοιμισμένο άντρα της και τα κορίτσια που χαζεύουν στο κινητό τους ακουμπώντας τα πόδια τους γυμνά στο ταμπλό των αυτοκινήτων.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Σήμερα μας αρέσουν IV

 

Σήμερα μας αρέσουν τα σαγρέ μπουκάλια της ΕΨΑ όταν τα βγάζουμε απ΄ το ψυγείο και έχουν παγώσει αρκετά, ο ήχος που κάνουν όταν τα ανοίγουμε, τα κόμικς του Milo Manara, ο Μπλεκ, ο Σεραφίνο, οι φραγκοσυκιές, η Αίγινα, η σημαία της Αίγινας, το σπίτι του Καζαντζάκη στην Αίγινα, οι πήλινες κανάτες στα παράθυρα των σπιτιών, οι κουρελούδες στα πεζούλια των νησιών και κάποιοι λίγοι φούρνοι που εξακολουθούν να ψήνουν γεμιστά και κοτόπουλο με πατάτες όπως τα πηγαίνουν οι νοικοκυρές το πρωί σε μεγάλα ταψιά σκεπασμένα με αλουμινόχαρτο.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Σήμερα μας αρέσουν ΙΙΙ

 

Σήμερα πάλι μας αρέσουν τα μικρά γλαστράκια στα τραπέζια των καφέ, το What'd I say του Ray Charles, τα καλοξυσμένα μολύβια, τα βίπερ με φτηνό χαρτί γιατί μπορούμε άφοβα να υπογραμμίζουμε με τα καλοξυσμένα μολύβια, τα βουτυρωμένα κρακεράκια, το Daiquiri Papa Doble που έπινε ο Χεμινγουέι, ο ήλιος που μπαίνει από τις γρίλιες και πέφτει πάνω στα σεντόνια μας και οι νοικοκυρές που βγαίνουν στα βεραντάκια καθώς πέφτει το φως για ν' απλώσουν τη μπουγάδα με μισάνοιχτα τα νυχτικά τους.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Σήμερα μας αρέσουν ΙΙ

 

Σήμερα μας αρέσουν οι σταγόνες απ' τα κλιματιστικά που πέφτουν πάνω μας όταν περνάμε κάτω από τις πολυκατοικίες, τα γιασεμιά μέσα σε μπολάκια με νερό, τα κεράσια μέσα σε μπολάκια με πάγο, οι διαβάτες που ρωτάνε διευθύνσεις γιατί δεν έχουν Google maps και ίσως ούτε κινητό, τα βιβλία που βρήκαμε τυχαία μέσα σε συρτάρια ενώ τα είχαμε ξεγράψει, τα τραπεζάκια καφενείου, οι συγγραφείς του Μεσοπολέμου που ταξίδευαν μονίμως και οι γείτονες που μόλις πέσει ο ήλιος βγαίνουν και καταβρέχουν με τις ώρες τον δρόμο για να κατακάτσει η σκόνη.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Σήμερα μας αρέσουν Ι

 Σήμερα μας αρέσουν τα πήλινα κεσεδάκια με νερό στις γωνιές των δρόμων, τα γυμνά πόδια των κοριτσιών στις διχαλωτές σαγιονάρες, τα τατού που έκαναν στο μέσα μέρος των καρπών τους, τα αστυνομικά του Γιάννη Μαρή και του Αντρέα Καμιλέρι, οι "Αόρατες πόλεις" του Ίταλο Καλβίνο και τα ταξιδιωτικά του Κώστα Ουράνη, ένα ξεχασμένο σύννεφο στον ουρανό, τα παγωμένα καπρίς και τα νοτισμένα μαξιλάρια από τον μεσημεριανό ύπνο.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Αναστάσιμο

 

Έρχεται μήνυμα στο viber
Μεγάλο Σάββατο πρωί
και είναι μια φωτογραφία σου
στο μπάνιο:
 
τα πόδια σου γυμνά
το ένα να πατάει λίγο πάνω στ’ άλλο
με νύχια κατακόκκινα βαμμένα
πάνω στα λευκά πλακάκια.
 
Σου στέλνω την πρώτη ανάσταση,
μου γράφεις από κάτω,
 
Και του χρόνου.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Μεγάλη Παρασκευή, απόγευμα

χρόνος
έσω
πορτοκαλόφλουδες· κουκούτσια ελιάς
αναθρώσκω· θυμίαμα· θεός· θυμάμαι θραύσματα·
θύμα· θύματα
(εσύ θάλλεις όμως μπροστά στο κερί)
επιτάφιος στις νεραντζιές
οι Μεγάλες Ώρες
λάδι
γιασεμί
ο πόνος του ανθρώπου
και της μνήμης
(ενεθυμείτο το περισυνόν Πάσχα, όταν έζη η μήτηρ...)
πόνος
κι ο σταυρός μόνος τέτοια ώρα
ενοχή
πηχτό κενό
 
ο πατέρας
η μητέρα
οι άλλοι όλοι
τώρα πια μόνο σε φωτογραφίες
πιο παρόντες από ποτέ.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος, 

Μικρομεσαία Στιχουργήματα, 2019

Κακός οικοδεσπότης

 

Oι πιο καλές ιδέες για ποιήματα
εμφανίζονται μπροστά μου

όταν διορθώνω
εργασίες μαθητών μου.
 
Δεν περιμένουν όμως διόλου
να τελειώσω τη σκληρή αυτή δουλειά
να τις φροντίσω όπως τους πρέπει,
γυναίκες καθώς είναι και αυτές
με απαιτήσεις.
Πετούν και χάνονται 

άγνωστο για πού
αθόρυβα το ίδιο
όπως ήρθαν.
 
Παρηγοριά μου τότε
είναι να σκέφτομαι 

ότι και τον Καβάφη 

τον έφαγε κι αυτόν 

το μεροκάματο.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Τον θυμάται

 

Κάθε μέρα τον θυμάται
κι ας μιλάει πια
λιγότερο γι΄ αυτόν.
 
Τον θυμάται όταν καπνίζει
ακουμπισμένη στο παράθυρο
κι όταν μαζεύει βότσαλα τα καλοκαίρια
όταν βγαίνει για τρέξιμο
ή όταν περιμένει την κόρη της
απ’ το σχολείο.
 
Τον θυμάται όταν φτιάχνει
τις βαλίτσες της
όταν κάθεται με τον καφέ της
στη λιακάδα
όταν δοκιμάζει φορέματα
και μπλούζες
 
όταν οδηγεί τις νύχτες
όταν βλέπει την πόλη από ψηλά
κι όταν διαλέγει δώρα στις γιορτές.
 
Τον θυμάται όταν την φλερτάρουν
ή όταν μόνη της αγγίζεται κάτω απ’ το ντους.
 
Και κάποια σαββατόβραδα,
προχωρημένη νύχτα πια,
δίπλα στ΄ αναμμένο φως
του κρεβατιού της
παίρνει το τηλέφωνο
και θέλει να του γράψει:
«Γιατί με άφησες;
Πού είσαι;»

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Το μακό μπλουζάκι

Θέλω να 'ρχομαι να χώνομαι
κάτω από το μακό μπλουζάκι σου
που είναι όλα ήσυχα

να με νανουρίζει η ζέστα σου
ν’ ακούω τα γουργουρητά σου
να ρουφάω το άρωμα του τριαντάφυλλου
που βγαίνει από τους πόρους σου
να περνώ τη γλώσσα μου 

γύρω από τον αφαλό σου
και μέσα στη γουβίτσα του
 
και να μένω εκεί για ώρα
να είμαι το μωρό σου

να σ' αγκυλώνω με τα γένια μου
κι εσύ να θες να βγω
αλλά και να μη θέλεις
και να ‘ρχεται το γέλιο σου
μέχρι εδώ στα σκοτεινά
και η ανάσα σου
κάπως πιο γρήγορη
και η φωνή σου
που θα πει κάποια στιγμή
«προχώρα
λίγο
και πιο
κάτω».

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

 

 

Γιατί ξέρεις

 

Όταν βγάζεις το βρακάκι σου
πριν μπεις για ντους κάθε πρωί
τ' αφήνεις έξω πάντα απ΄ το καλάθι
με τα άπλυτα
παρότι έχει χώρο και γι’ αυτό
μαζί με όλα τ' άλλα.

Είναι μάλλον γιατί θέλεις
να τρέξω αμέσως
και να το μαζέψω 
για να το έχω συνεχώς μαζί μου
κι αν κάποια ώρα μες στη μέρα
δεν θα μπορώ πια άλλο μακριά σου
να τρέξω και να βρω κάποια απόμερη γωνιά 

για να ρουφήξω ό,τι έχει 
από σένα πάνω του
ζεστό ακόμα όπως θα 'ναι.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Πράξη αγάπης

Η αγάπη πάντα στέγει πάντα ελπίζει πάντα υπομένει

  

Απ΄ όλες τις κινήσεις
όσες κάνεις καθώς γδύνεσαι  
αυτή που περισσότερο μ' αρέσει
είναι όταν πετάς τις γόβες μακριά 
και τρίβεις απαλά τα πόδια σου,
που ακουμπούν το ένα
πάνω στ’ άλλο,
για να τα ξεκουράσεις.

Θέλω τότε να 'ρθω
και να γονατίσω εμπρός σου
για να στα φροντίζω όλη νύχτα,
να στα πιέζω ελαφρά μεριές μεριές
για να κυκλοφορήσει το αίμα
να σου φιλώ τα δαχτυλάκια,
ενωμένα στην αρχή
κι έπειτα κάθε ένα χωριστά,
να στα δαγκώνω μόλις μια ιδέα
και να στα πιπιλάω,
να στα φιλάω αδιάκοπα παντού
για όσο χρειαστεί
μέχρι να σ' ακούσω κάποτε να λες:
«Έτσι, ναι,
συνέχισε,
μη σταματάς,
ανέβα και πιο πάνω...»

        Δημήτρης Φωτεινόπουλος

  

Μου αρέσεις

 

Μου αρέσεις όταν κάνεις χαζομάρες
όταν βγάζεις σέλφις με τις φίλες σου
όταν χαϊδεύεις τα σκυλιά στον δρόμο,

όταν με μαλώνεις, όταν ψευδίζεις 

όταν ανοίγεις τα παράθυρα
και έχει ήλιο
ή όταν σιδερώνεις τα βρακάκια σου

όταν κρύβεσαι στο πάπλωμα

και με φωνάζεις να σε ψάξω 

όταν σηκώνεις τα μαλλιά σου
πριν μπεις κάτω απ' το ντους
όταν λες «Θεσσαλονίκη», 

«παραλία», «γράψε μου ένα ποίημα»
ή όταν στέλνεις μήνυμα στο messenger
«Αργείς να έρθεις;

Πεινάω, θέλω να σε φάω».

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Πριν βουτήξω

 

Ν’ ακούς με την πρώτη γουλιά του καφέ από το Τρίτο Πρόγραμμα την Alison Moyet στην άρια από την όπερα «Αλιείς Μαργαριταριών» του Bizet, να προλαβαίνεις να διαβάσεις ένα διήγημα του Μάριου Χάκκα ή ένα μικρό του Παπαδιαμάντη από τα «αθηναϊκά» ή κάποιο από τα γράμματα του Παλαμά στη Ραχήλ, την κατά σαράντα χρόνια μικρότερή του Ελένη Κορτζά, το «λατρεμένο φως» που μπήκε στο Κελί του και ανακαινούργιωσε το «είναι» του ή ένα ποίημα του Billy Collins· να στέκεσαι για μερικά λεπτά αμήχανος στο χείλος του πρωινού πριν αφήσεις την ακτή του και βουτήξεις στα χθαμαλά καθήκοντα της βιοτής και στον ρύπο, τον τριγύρω.

 

Είναι αυτή η αξία των όμορφων μικρών πραγμάτων
του δικού σου κόσμου, της δικής σου γραμματικής.

 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

 

Θεσσαλονίκη

Ένα καφενείο
στον Θερμαϊκό
να βάζω τσίπουρο
συνέχεια στο ποτηράκι σου 
και να τσουγκρίζουμε
να στρίβουμε τσιγάρα

να έχεις βγάλει τις γόβες
αφήνοντας τα πόδια σου γυμνά
στο πλακόστρωτο
το ένα πάνω στ' άλλο
να 'ναι το χέρι σου
ανήσυχο
κάτω από το τραπέζι
να μας φέρνουν κέρασμα 
μπακλαβαδάκια
και να ψευδίζεις
και να νυστάζεις
και να 'σαι ζαλισμένη
 
τέτοια κάθομαι και σκέφτομαι 
Κυριακή βράδυ
για ώρα.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος, Ποιήματα που γράφτηκαν 

για να διαβάζονται το απόγευμα με τον καφέ, 2021 

 

Τα χέρια σου

Μ' αρέσουν τα χέρια σου
όταν διπλώνουν τις πετσέτες τακτικά
για να τις φυλάξεις στο συρτάρι
όταν ισιώνουν τον γιακά του πουκαμίσου σου
καθώς το σιδερώνεις

όταν απλώνουν το ζεστό κερί
στο πόδι σου, όπως το έχεις
ν' ακουμπάει πάνω στ' άλλο,
καθισμένη στη μπανιέρα
ή όταν αγγίζουν τρυφερά 
τους τίτλους των βιβλίων μας
καθώς τους συλλαβίζεις

όταν τα χώνεις στα κρυφά 
μες στο βρακάκι σου
για μου πεις μετά από λίγο
«πρέπει να πάω ν’ αλλάξω»
ή όταν ανύποπτο με ρίχνουν
στο κρεβάτι
με νύχια κατακόκκινα
γυαλιστερά βαμμένα           
για να με κατασπαράξουν.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

 
 

Εστία ή Vesta (ή τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα μάθαμε IV)

Η Εστία αφιερώνει τα πρωινά της στο νοικοκυριό: ξεσκόνισμα, ηλεκτρική σκούπα, πλυντήρια, λαϊκή, μαγείρεμα· φτιάχνει τέλεια λαζάνια φούρνου και μαρμελάδες. Τις νύχτες όμως γίνεται η άλλη, η Vesta. Φοράει δερμάτινα, ρίχνει πάνω της την κάπα της κοκκινοσκουφίτσας και βγαίνει αναζητώντας σάρκα. Και δεν είναι διόλου δύσκολο να βρει. Μένει ακίνητη στα μπαρ και στις γωνίες και περιμένει. Κάποιος αρσενικός, καμαρωτός κι αθώος την πλησιάζει και τη φλερτάρει. Εκείνη δείχνει να ανταποκρίνεται. Οι κόρες των ματιών της διαστέλλονται και τα χείλη της μισανοίγουν. Εκείνος καταλαβαίνει και αφήνεται. Τον πάει στο διαμέρισμά της, τον ρίχνει στο κρεβάτι, τον αγκαλιάζει σφιχτά και του επιτρέπει να την περιποιηθεί με το όργανό του. Ξαφνικά του πιάνει το κεφάλι με τα δυο της χέρια δυνατά, το ξεκολλάει και το κατραβροχθίζει. Ο αρσενικός είναι τόσο απασχολημένος με το ζευγάρωμα που ούτε καν το προσέχει· συνεχίζει τη δουλειά του. Ο κομμένος του λαιμός εξακολουθεί να σαλεύει όμως εκείνη έχει ήδη φτάσει στον κορμό του. Λίγο πάνω από την κοιλιά του σταματάει για να τον αφήσει μ' έναν τελευταίο σπασμό να τελειώσει μέσα της. Μετά συνεχίζει. Τώρα μόνο το ένα του πόδι εξέχει απ’ το στόμα της. Σε λίγο τον έχει κάνει όλον μια χαψιά. Η Εστία αναμφίβολα ξέρει να χειρίζεται τους εραστές της.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Φιλοκτήτης (ή τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα μάθαμε ΙΙΙ)

 

Τον Φιλοκτήτη τον παράτησαν οι σύντροφοί του σ’ ένα ξερονήσι σε άθλια κατάσταση να τα βγάλει πέρα μόνος του. Όταν έφτασαν όμως στην Τροία κατάλαβαν πως τον είχαν ανάγκη. Βασικά όχι τον ίδιο, το τόξο του είχαν ανάγκη. Γι’ αυτό και τον ξαναπλησίασαν. Με τα πολλά τον κατάφεραν να τους το δώσει. Ένα πρωί βγήκε από τη σπηλιά του κρατώντας μία θήκη βιολιού. «Εδώ μέσα είναι το τόξο», τους είπε. «Όμως τη θήκη θα την ανοίξετε μόνο όταν φτάσετε στην Τροία. Είναι παγιδευμένη με μηχανισμό αυτοανάφλεξης που τον έχω ρυθμίσει να απενεργοποιηθεί σε τρεις μέρες. Ο χρόνος σας φτάνει και σας περισσεύει. Αν κάνετε πως την  ανοίγετε νωρίτερα... μπουμ!.... αντίο τόξο... Όχι μαγκιές λοιπόν... προπαντός όχι μαγκιές». Όταν στις ακτές της Τροίας ο Οδυσσέας και η παρέα του  άνοιξαν τη θήκη βρήκαν τυλιγμένο σε βελούδο ένα πλαστικό τοξάκι για παιδιά, σαν αυτά που πουλάνε στα πανηγύρια και καμιά δεκαριά βέλη που κάνουν «πφλοπ» άμα σε βρουν κατακούτελα. Την ίδια στιγμή ο Φιλοκτήτης τους κάλεσε σε βιντεοκλήση: «Οδυσσέα, λαμόγιο, νόμιζες ότι μου την έφερες… και συ και το σκυλολόι σου.. Μάθετε λοιπόν ότι το πραγματικό τόξο δημοπρατείται τώρα που μιλάμε στους Sothebys με τιμή εκκίνησης 8000 δολάρια... Καλά ξεμπερδέματα με τους Τρώες..». Η κλήση τελείωσε με το τρελό γέλιο του Φιλοκτήτη και με το μεσαίο του δάχτυλό υψωμένο.

 Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Μήδεια (ή τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα μάθαμε ΙΙ)

Η αλήθεια είναι ότι η Μήδεια δεν τα σκότωσε τα παιδιά της. Έβγαλε από ένα εισιτήριο στο καθένα και τα έστειλε πακέτο στον πατέρα τους, ο οποίος την απατούσε με την κόρη ενός γκάνγκστερ και σκόπευε να την παντρευτεί. Επίσης, του έκλεψε όλες τις δεξιές κάλτσες, του χάραξε όλους τους δίσκους βινυλίου που είχε και σκόρπισε ζιζάνια στον λαχανόκηπό του με αποτέλεσμα να τον οδηγήσει σε χρεοκοπία εξαιτίας των εξόδων στους γεωπόνους. Κατόπιν γράφτηκε σε γυμναστήριο, διόρθωσε με δέκα πλαστικές τις βλεφαρίδες και τα χείλη της και για ένα διάστημα τα ΄χε με τον πλαστικό χειρούργο, τον δάσκαλο του τένις και τον εφημέριο της Αγίας Λουκρητίας ταυτοχρόνως. Παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κομμωτικής εξ' αποστάσεως και κατάφερε σύντομα ν΄ ανοίξει δικό της κομμωτήριο. Σήμερα αρθρογραφεί σε γυναικεία περιοδικά δίνοντας συμβουλές για αρμονική σχέση με τον εαυτό μας και με τα φυτά μας, διευθύνει αλυσίδα  νυχάδικων  και γράφει βιβλία για τις θεραπευτικές ιδιότητες των ελληνικών βοτάνων.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος
 

Τις κρύες μέρες

 

Τις κρύες μέρες του χειμώνα
αφήνω κατά μέρος ό,τι γράφω
βάζω τη θέρμανση στο φουλ 
και περιμένω να 'ρθεις
από τη δουλειά λίγο νωρίτερα
με κατακόκκινα τα μάγουλα
και με τη μυρωδιά του κρύου
πάνω σου

ν΄ αρχίσεις να κυκλοφορείς

στο διαμέρισμα
μόνο μ΄ένα μακρύ πουλόβερ
και καλτσάκια,
να κοιτάζεις ώρα απ' το παράθυρο
την κίνηση στο  Central Park
και να μ΄ ακούς
να παίζω το Love for Sale
και το I want to stey here
στο πιάνο.

 Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Ηρακλής (ή τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα μάθαμε Ι)

Στον δρόμο για τον ένατο άθλο του ο Ηρακλής συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να πάψει να είναι θύμα. Σταμάτησε το πρώτο ταξί που βρήκε μπροστά του, έφτασε στην Αθήνα και την ίδια μέρα -ή μάλλον νύχτα- πέταξε για το Μιλάνο. Εκεί δούλεψε για μερικούς μήνες ως σερβιτόρος σε ακριβά καφέ και συμπλήρωνε το χαρτζιλίκι του ως συνοδός και, κυρίως, ως επιβήτορας κυριών. Μία από αυτές τον ερωτεύτηκε και η σχέση τους κατάληξε σε γάμο. Ήταν μια κόμισσα, αρκετά μεγαλύτερή του, η οποία τον μύησε στα παιχνίδια ρόλων, στο σεξ με φαγητά και στην παρενδυσία. Σε κάποιο κοκτέιλ πάρτι τον ανακάλυψε ένας κυνηγός ταλέντων και του πρότεινε να παίξει στο Χόλιγουντ. Πρωταγωνιστούσε κυρίως σε ταινίες πορνό αλλά έγινε παγκοσμίως γνωστός με το ROCKY ΙV όπου υποδύθηκε τον Ρώσο πυγμάχο που αντιμετώπισε ο Ρόκι Μπαλμπόα. Σήμερα ζει στο L.A και είναι παραγωγός ταινιών για όλη την οικογένεια.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Τα βράδια των Κυριακών

τα βράδια των Κυριακών
έχουμε περισσότερο ανάγκη 
για χάδια κι αγκαλιές,
για μια μεγάλη σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου,
για ένα αστυνομικό του Ρέυμοντ Τσάντλερ
και για το Sherry darling
του Bruce Springsteen.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

 

Μέσα στη νύχτα, αργά

Μου στέλνεις μία σέλφι σου
στο messenger
αργά, πολύ αργά 
μέσα στη νύχτα:

καλυμμένη με αφρόλουτρο
το κεφάλι ακουμπά 
στο χείλος της μπανιέρας
τα μαλλιά βρεγμένα
να γυαλίζουν
τραβηγμένα ψηλά.
τα μαλλιά βρεγμένα
να γυαλίζουν
τραβηγμένα ψηλά.
τα μαλλιά βρεγμένα
να γυαλίζουν
τραβηγμένα ψηλά.
τα μαλλιά βρεγμένα
να γυαλίζουν
τραβηγμένα ψηλά.

Είμαι κομμάτια,
μου γράφεις από κάτω,
σε περιμένω να 'ρθεις
να με πάρεις αγκαλιά
να μου διαβάσεις παραμύθια
ώσπου να ξημερώσει. 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος, Ποιήματα που γράφτηκαν

για να διαβάζονται το απόγευμα με τον καφέ, 2021