Τους Βοργίες, ομολογουμένως, κανείς δεν θα τους
ήθελε για παρέα. Το πολύ πολύ να τους ήθελε για συμμάχους κι αυτό για λίγο,
μόνο για όσο τους είχε ανάγκη.
Αυτή η οικογένεια από την Καταλωνία, με έμβλημα τον ταύρο,
που μετοίκησε στην Ιταλία και κατόρθωσε να αναδείξει πάπες, καρδιναλίους,
ανώτατους αξιωματούχους, στρατιωτικές διάνοιες, ακόρεστους εραστές, νομομαθείς,
πόρνες και πορνίδια περιωπής, προαγωγούς, μαχαιροβγάλτες, μαικήνες, καθόρισε
την πορεία της Ευρώπης τον 16ο αιώνα σε πολλά επίπεδα. Τα μέλη της έγιναν
συνώνυμο των έκλυτων ηθών, της ερωτικής ακολασίας, της διαφθοράς, της εξαγοράς,
του εκμαυλισμού, των εκβιασμών, της παραπλάνησης, της ανεντιμότητας, της
αιμομιξίας, του αδίστακτου καιροσκοπισμού, της ευνοιοκρατίας.
Manuel Vasquez Montalban, 1039-2003
Με αυτή τη διαβολική οικογένεια καταπιάνεται στο
βιβλίο του «Ή Καίσαρ ή τίποτα» ο συμπατριώτης τους, Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν.
Στην αφήγησή του εμφανίζονται εκτός των πρωταγωνιστών, και άλλες εμβληματικές
μορφές της ιταλικής Αναγέννησης όπως ο Ντα Βίντσι, ο Μικελάντζελο Μπουαναρότι,
ο Νικολό Μακιαβέλι, ο Ιερώνυμος Σαβοναρόλα, ο Ιγνάτιο Λογιόλα, οι Σφόρτσα, οι
Ορσίνι, οι Κολόνα και άλλα κουμάσια της εποχής -ακόμα και ο Πετράρχης με τα
σονέτα του. Απολαυστικό βιβλίο, γιατί το κακό πουλάει, όλοι το ξέρουν
αυτό.
μνήμην του Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην παραλία του Άλμπιρ δίπλα στη θάλασσα, με το αεράκι και τη μυρωδιά των φρυγανιών, τα έχει όλα έτοιμα. Σκότωσε ανθρώπους σε στιγμές βουτιάς στη λάσπη. Έζησε με φόβο μιας άθλιας γηρατειάς, όχι του θανάτου. Ήθελε να συνταξιοδοτηθεί με αρκετά χρήματα στην τράπεζα ώστε, αν χρειαζόταν, να του καθαρίζουν τον κώλο με ένα χαμόγελο. Έχοντας ζήσει πολλά περισσότερα χρόνια απ' όσα περίμενε, δεν θέλει να πεθάνει περιτριγυρισμένος από πλασιέ. Του έμειναν μερικοί άνθρωποι, λίγοι, και μια επιθυμία: να μην χάσει τη μνήμη του· «Η μνήμη και η επιθυμία, μαστροποί της απόκρυψης του αληθινού προσώπου του θανάτου». Το να γυρίσει πίσω, να αναδιατάξει το παρελθόν, είναι η τελευταία του ασχολία. Ψάχνει για λογαριασμούς που δεν βγαίνουν πριν πληρώσει το λογαριασμό των νεκρών και σβήσει τα φώτα. Η πρώτη του παιδική ανάμνηση, στη συνοικία V της Βαρκελώνης, στο Μπάρριο Τσίνο, είναι ένα σώμα στο έδαφος ανάμεσα στην οδό Μποτέγια και την οδό Κέρα:
«— Μεθυσμένος;
— Όχι, νεκρός.
Το πτώμα του γιου των μανάβηδων, που καμιά φορά τους χτύπαγαν γιατί πουλούσαν χωρίς άδεια. Έχωσε στον Φράνκο με κραυγές. Είχε επιστρέψει στο Τσίνο όταν βγήκε από το στρατόπεδο συγκέντρωσης.
— Με εκατό χρόνια δεν θα πληρώσουν το κακό που έκαναν.
— Ποιοι;
— Οι φασίστες».
https://caldodecarvalho.blogspot.com/