Αναστάσιμο

 

Έρχεται μήνυμα στο viber
Μεγάλο Σάββατο πρωί
και είναι μια φωτογραφία σου
στο μπάνιο:
 
τα πόδια σου γυμνά
το ένα να πατάει λίγο πάνω στ’ άλλο
με νύχια κατακόκκινα βαμμένα
πάνω στα λευκά πλακάκια.
 
Σου στέλνω την πρώτη ανάσταση,
μου γράφεις από κάτω,
 
Και του χρόνου.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Μεγάλη Παρασκευή, απόγευμα

χρόνος
έσω
πορτοκαλόφλουδες· κουκούτσια ελιάς
αναθρώσκω· θυμίαμα· θεός· θυμάμαι θραύσματα·
θύμα· θύματα
(εσύ θάλλεις όμως μπροστά στο κερί)
επιτάφιος στις νεραντζιές
οι Μεγάλες Ώρες
λάδι
γιασεμί
ο πόνος του ανθρώπου
και της μνήμης
(ενεθυμείτο το περισυνόν Πάσχα, όταν έζη η μήτηρ...)
πόνος
κι ο σταυρός μόνος τέτοια ώρα
ενοχή
πηχτό κενό
 
ο πατέρας
η μητέρα
οι άλλοι όλοι
τώρα πια μόνο σε φωτογραφίες
πιο παρόντες από ποτέ.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος, 

Μικρομεσαία Στιχουργήματα, 2019

Κακός οικοδεσπότης

 

Oι πιο καλές ιδέες για ποιήματα
εμφανίζονται μπροστά μου

όταν διορθώνω
εργασίες μαθητών μου.
 
Δεν περιμένουν όμως διόλου
να τελειώσω τη σκληρή αυτή δουλειά
να τις φροντίσω όπως τους πρέπει,
γυναίκες καθώς είναι και αυτές
με απαιτήσεις.
Πετούν και χάνονται 

άγνωστο για πού
αθόρυβα το ίδιο
όπως ήρθαν.
 
Παρηγοριά μου τότε
είναι να σκέφτομαι 

ότι και τον Καβάφη 

τον έφαγε κι αυτόν 

το μεροκάματο.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Τον θυμάται

 

Κάθε μέρα τον θυμάται
κι ας μιλάει πια
λιγότερο γι΄ αυτόν.
 
Τον θυμάται όταν καπνίζει
ακουμπισμένη στο παράθυρο
κι όταν μαζεύει βότσαλα τα καλοκαίρια
όταν βγαίνει για τρέξιμο
ή όταν περιμένει την κόρη της
απ’ το σχολείο.
 
Τον θυμάται όταν φτιάχνει
τις βαλίτσες της
όταν κάθεται με τον καφέ της
στη λιακάδα
όταν δοκιμάζει φορέματα
και μπλούζες
 
όταν οδηγεί τις νύχτες
όταν βλέπει την πόλη από ψηλά
κι όταν διαλέγει δώρα στις γιορτές.
 
Τον θυμάται όταν την φλερτάρουν
ή όταν μόνη της αγγίζεται κάτω απ’ το ντους.
 
Και κάποια σαββατόβραδα,
προχωρημένη νύχτα πια,
δίπλα στ΄ αναμμένο φως
του κρεβατιού της
παίρνει το τηλέφωνο
και θέλει να του γράψει:
«Γιατί με άφησες;
Πού είσαι;»

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Το μακό μπλουζάκι

Θέλω να 'ρχομαι να χώνομαι
κάτω από το μακό μπλουζάκι σου
που είναι όλα ήσυχα

να με νανουρίζει η ζέστα σου
ν’ ακούω τα γουργουρητά σου
να ρουφάω το άρωμα του τριαντάφυλλου
που βγαίνει από τους πόρους σου
να περνώ τη γλώσσα μου 

γύρω από τον αφαλό σου
και μέσα στη γουβίτσα του
 
και να μένω εκεί για ώρα
να είμαι το μωρό σου

να σ' αγκυλώνω με τα γένια μου
κι εσύ να θες να βγω
αλλά και να μη θέλεις
και να ‘ρχεται το γέλιο σου
μέχρι εδώ στα σκοτεινά
και η ανάσα σου
κάπως πιο γρήγορη
και η φωνή σου
που θα πει κάποια στιγμή
«προχώρα
λίγο
και πιο
κάτω».

Δημήτρης Φωτεινόπουλος