Κοιτάζοντας απ' το παράθυρο

Πού να βρίσκονται άραγε
αυτά τα τρία κορίτσια από την Κολομβία,
οι τρεις Κολομπιάνες,
που έμεναν πριν χρόνια
σ΄ένα διαμέρισμα 
απέναντι απ' το σπίτι μου;
 
Που βγαίναν στη βεράντα
με τις πετσέτες στα μαλλιά
κι όλα τους τα χρειώδη
για να βαφτούν στον ήλιο,
μιλούσαν τα ισπανικά 
καθεμιά με το κορμί της,
πίναν καφέ
κι όλο γελούσαν;
 
Θα ήταν, σκέφτομαι, τον καιρό αυτόν,
τον δύσκολο,
μια κάποια λύσις. 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

Πρωινό

Μου αρέσει όταν κοιμάσαι
να περνάω απαλά
με την άκρη του δαχτύλου μου
την καμάρα του ποδιού σου,
που είναι γυμνό και βγαίνει
απ’ τα σεντόνια.
 
Κάνεις τότε
σαν από ένστικτο
πως το τραβάς
μα τελικά τ’ αφήνεις έξω
να φωτίζει το δωμάτιο
ώσπου να βγει ο ήλιος.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος

You get in Love... Love .... Love ...

Η δική μου Σαρακοστή
φοράει στρογγυλά γυαλιά ηλίου
χαμηλά μποτάκια και δερμάτινα με καρφιά.

Σπούδασε σε σχολή γραμματέων
αλλά θα ΄θελε να κάνει τον γύρο της Αμερικής
καβάλα σε μια χάρλευ,
να μένει σε σκονισμένα μοτέλ
να κάνει μπάφους
και να πίνει μπίρες μόνη.

Γελάει δυνατά
μου στέλνει selfies απ' την κουζίνα
όταν φτιάχνει τρουφάκια με κονιάκ
φορώντας μόνο την ποδίτσα με τον Μίκυ
μαθαίνει κινέζικα για να διαβάζει
Λί Τάι Πό
Τόυ Φού
και Μένγκ Χάο Γιάνγκ
απ' το πρωτότυπο
και ξέρει να λέει το φλιτζάνι.

Τις νύχτες δε μαζεύεται
ξεχνάει τα σουτιέν της σε ξένες τουαλέτες
αλλά έτσι κι αλλιώς δεν τα χρειάζεται
και μού τηλεφωνεί μέσα στη νύχτα
να την φέρω σπίτι
γιατί έτσι όπως είναι λιώμα στο παγκάκι
δεν ξέρει πού βρίσκεται.

Δημήτρης Φωτεινόπουλος