Αυτό το απόγεμα της Πέμπτης, το λαμπρό, το ευχάριστα
ζεστό, κατεβαίνοντας τη Συγγρού προς Πειραιά, εκεί που μόλις αρχίζει να
διακρίνεται στο βάθος η θάλασσα να μας καλεί σε ταξίδια περιπέτειας και γνώσης,
θα ήθελα κάπου εκεί λοιπόν, να συναντήσω τον Σωκράτη, τον γιο της Φαιναρέτης
που βοηθούσε τις γυναίκες να γεννήσουν. Και να τον ακολουθήσω, δίχως να με
πάρει είδηση, μέχρι να φτάσει στο σπίτι του Πολέμαρχου, εκεί όπου θα συναντήσει
μια παρέα εξαίρετων ανθρώπων, φιλοσόφων και διανοουμένων. Τον Κέφαλο, τον
μέτοικο, που διατηρεί εργοστάσιο όπλων με τους δυο του γιους, τον Λυσία που
ακόμα δεν είναι πολύ γνωστός στα δικαστήρια και τον Ευθύδημο· τον γυρολόγο
σοφιστή Θρασύμαχο από τη Χαλκιδόνα και τον Χαρμαντίδη από την Παιανία· τον
Αδείμαντο· τους δύο αδελφούς του Πλάτωνα· τον Νικήρατο, γιο του στρατηγού Νικία
που τον σκότωσαν αιχμάλωτο στη Σικελία και τον Κλειτοφώντα…
Θα του ανοίξει ο θυρωρός βέβαια για να περάσει μέσα
στη δροσερή οικία αλλά εμένα μάλλον δεν θα μου επιτρέψει την είσοδο. Εκτός κι
αν ίσως σκύψω και του ψιθυρίσω στ’ αφτί ότι θα είμαι απόλυτα ήσυχος· ότι θα σταθώ σε μια γωνιά και μόνο θα ακούω σαν μαθητής όσα θαυμαστά σε λίγο θα
ειπωθούν.
