Ξανασμιξίματα

 

Τον Σεπτέμβρη ξανασμίγουν οι παρέες στις καφετέριες και στις ταβέρνες
κι ακούς ιστορίες από τις διακοπές.
Για ενοικιαζόμενα δωμάτια, ένα βήμα απ’ τη θάλασσα
για εκδρομές με το καϊκι στην άλλη πλευρά του νησιού, την απάτητη
για μακαρονάδες με θαλασσινά
για ξαπλώστρες
για το δωμάτιο του ξενοδοχείου που ‘χε τόσο μαγευτική θέα
και για το πρωινό του (–και τι δεν είχε -να, δες!)
γι’ αμμουδιές
για πανηγύρια σε χωριά
για μπαράκια
για τιρκουάζ νερά
για γλάρους … για ηλιοβασιλέματα.
 
Και τις αφηγούνται με λεπτομέρειες όσοι τις έζησαν
ίσως με κάποια υπερβολή
–αναγκαία όμως –πώς θα τις ξαναζούσαν;
 
(Μιλούν και για έρωτες κάποιοι
σ’ έρημες ακρογιαλιές που λίγοι τις ξέρουν στο νησί).
 
Κι όσο τ’ ακούω εγώ όλα αυτά
δε φεύγει απ’ το μυαλό μου
το πόδι σου να δοκιμάζει
με τις  άκρες των δαχτύλων
το νερό στην παραλία.
 
Δεν πρόκειται όμως να το πω αυτό.
Δεν είναι να λες τέτοια παραέξω.  
 

Δημήτρης Φωτεινόπουλος