Περσεφόνη

Κάποια φορά θ’ αποφασίσω αλλιώς   Γιατί κάθε που ανεβαίνω

φαρμακώνομαι   Να της σταθώ σαν κόρη, λέει, γιατί μαραζώνει   Αμέσως

μόλις μ' άρπαξαν έτρεξε στους δικούς της να τη

λυπηθούν   Και από πάνω τους εκβίαζε   Και λίγο λίγο το κατάφερε να με

γυρίζει πίσω κάθε τόσο

Αδιάντροπη και ψεύτρα όπως πάντα   Όλους τους έπεισε να τη λατρεύουν

σαν θεά με κάτι δήθεν τελετές και μπιχλιμπίδια   Στα δάχτυλα τους 

παίζει όπως θέλει με δάκρυα και απειλές

Και τι κατάλαβα που ήμουνα μαζί της;   Συνέχεια η γκρίνια της στ' αυτιά

μου   Ανίκανη να ράψω ένα ρούχο   Ν' απλώσω ένα σεντόνι   Να 'χω έναν 

άντρα στο βρακί μου

Αγύμναστη μ' ανέβαζε κι ανάξια με κατέβαζε   Με έσερνε αχάραγα στα

στραροχώραφα μέσα σε φίδια και σκορπιούς   Εκείνη θέριζε με τους

εργάτες της κι εγώ έκλαιγα με το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια μου   Της

έλεγα πως είναι από τα έμμηνα για να με παρατήσει ήσυχη

Σκληρή γυναίκα   Άνιωθη   Για άντρα δεν ξαγρύπνησε ποτέ   Μήτε θα

σκέφτηκε ότι μπορεί να το 'θελα κι αφέθηκα στον θείο μου, τον μόνο άξιο

αρσενικό στο σόι της   Ότι μπορεί να το 'χαμε κι οι δυο μας συμφωνήσει

Για να 'μαστε μαζί εκεί κάτω

Δυο άτιμα κορμιά χαμένα   Και ξεγραμμένα απ΄όλους

 

Leopold Bloom, 12.6.2023

(Δημήτρης Φωτεινόπουλος

17.10)