Τον σκέφτομαι τις νύχτες του
χειμώνα
εκείνον τον εξόριστο ποιητή,
τον Πόπλιο Οβίδιο Νάσο,
ριγμένο σ' έναν τόπο αγριανθρώπων
να ξεπαγιάζει στην καλύβη του
τριγυρισμένος από πάγους,
και για τη μοίρα του τη μαύρη
να θρηνολογεί,
ντυμένος με τομάρια ζώων και
προβιές,
αυτός ο ευγενής,
στερείται μακριά απ' τη Ρώμη
και τα κορίτσια
κι όλες τες άλλες ηδονές
και μόνο κάτι λίγα ποιήματα
η ξυλιασμένη του γραφίδα μουτζουρώνει
μαζί μ’ αμέτρητες επιστολές
απελπισίας.
(Μου φαίνεται πως τα 'θελε
όμως κι αυτός
έτσι που πήγε κι έμπλεξε
αστόχαστα,
o ερωτύλος,
χωρίς περίσκεψι καμιά,
χωρίς αιδώ,
μ’ εκείνο το νυμφίδιο, την Ιουλία,
την εγγονή του Αυγούστου).
Leopold Bloom, 4.2.2024
(Δ.Φ. 10.40)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου