Διακοπές δωματίου

 Ξαπλωμένος σ΄ έναν παλιό διθέσιο καναπέ
με τα χέρια στο κεφάλι μου
για μαξιλάρι.
Απομεσήμερο Αυγούστου.
Στον τοίχο απέναντι οι γραμμές που κάνει ο ήλιος
όπως περνάει μέσα από τις γρίλιες
κι ένα αιρκοντίσιον χαλασμένο κάτι χρόνια.
Απ’ το ραδιόφωνο ακούγεται Sade, Cesária Évora και Stevie Wonder.
Πιο πέρα το γραφείο μου με όλα μου τα υπάρχοντα,
ένα λάπτοπ, ένα κινητό
και σημειώσεις ανακατεμένες
κι αντίκρυ μου ένας ανεμιστήρας δαπέδου στην τρίτη σκάλα.
Στο ψυγείο μία εξάδα μπύρες, λίγα βερίκοκα
και μισό πεπόνι.
Γεννήθηκα για να ‘χω τόσα.
Δεν ωφελεί να ζητήσω περισσότερα.
 
Στο τραπεζάκι παραδίπλα κάποια αδιάβαστα βιβλία,
ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου και η φωτογραφία σου
και χάμου, στο ξύλινο πάτωμα, ένα μπουκάλι νερό, δυο τρία κόμικς
κι ένα τασάκι μ΄ αποτσίγαρα.
Κοντά μου έχω την «Οδύσσεια».
Aπ’ την «Οδύσσεια» φτάνεις οπουδήποτε
αλλά θέλει να ξέρεις καλά ελληνικά
ή να ‘χεις μια καλή μετάφραση.
Κι από την «Ιλιάδα» φτάνεις
κι από ένα όνειρο φτάνεις
αλλά είναι λίγο πιο δύσκολο
κι από ένα παράθυρο
αρκεί να είναι ανοιχτό
και να κοιτάς τη θάλασσα. 

Leopold Bloom, 8.8.2022

(10.07)